Donderdag 28 september weer thuis

Gisterenmorgen hebben we na het ontbijt onze tassen goed ingepakt en klaargezet voor de lange reis naar huis. Na een goed ontbijt, voor het eerst weer een broodje daarbij, is het even wachten op de auto die ons naar het vliegveld zal brengen.

Om 10.30 uur worden we opgehaald, de bagage gaat in de auto en we gaan op weg naar het vliegveld. Eerst door de grote stad, want dat is Windhoek echt wel. De apen lopen gewoon over de grote weg en in de berm. Ik vraag de chauffeur of het een misdaad is als je een aap aanrijdt maar dat is niet het geval. En de apen zelf zijn erg slim dus het gebeurt ook eigenlijk bijna nooit.
Bert vraagt wat een bepaald verkeersbord betekent, een rond bord met rode rand en een S erin met een streep erdoor. Dat bord betekent dat je niet mag stoppen; handig als je zulke dingen van tevoren weet en niet pas achteraf.

Het vliegveld ligt ruim 40 km buiten de stad, het is dichtbij de stad erg heuvelachtig en daarbuiten is het platter. Het is geen groot vliegveld maar je hebt toch wel behoorlijk ruimte nodig voor de grote internationale vliegtuigen om te landen en op te stijgen. We zijn ruim 3 uur te vroeg op het vliegveld maar dat is toch prettiger dan op het nippertje aankomen. We kunnen wel meteen inchecken; het is nog heerlijk rustig nu, dus onze koffers zijn we meteen kwijt. Dat is wel zo prettig want nu hebben we alleen onze rugzak nog over.

We gaan dan eerst een kopje koffiedrinken en gaan daarna in de winkeltjes kijken of we iets leuks vinden om de laatste Namibische Dollars en Zuid-Afrikaanse Randen op te maken. Ik heb nog een verzoekje gekregen van een Franse vriend of ik wil kijken of er een rugzakvlaggetje van Namibië te koop is op het vliegveld. Hij is er pas ook geweest en hij kon het niet vinden. In de winkeltjes, voordat we door de douane gaan, is het niet te koop maar wie weet wel na de douane.

Aangezien het voor ons niet uitmaakt waar we wachten besluiten we alvast door de douane te gaan. Daar is het ook nog heel rustig dus we zijn al snel langs de douane. We kunnen pas om 13.30 boarden en het vliegtuig vertrekt om 14.30 dus we hebben nog ruim 1,5 uur wachttijd. Er zijn maar weinig winkeltjes en in het eerste winkeltje zien we de rugzakvlaggetjes, behalve die van Namibië. Die is uitverkocht. Dan maar verder kijken en we hebben geluk, een ander winkeltje heeft ze wel. Ik kan Alban dus blij maken.

Ik koop voor mijzelf nog een lekker luchtje en Bert ziet nog een mooi houten nijlpaardje voor zijn verzameling. En zo is ons geld zo goed als op. Eten en drinken hoeven we ook niet te kopen want aan boord van het vliegtuig worden we goed voorzien van alles.

Als we aan boord gaan blijkt het helemaal niet druk te zijn, het vliegtuig zit half vol dus we hebben een lege stoel tussen ons. Dat zit toch wel heel prettig.
We vertrekken stipt op tijd en komen na een rustige vlucht van 6 uur aan in Addis Ababa zoals ze hier in Ethiopië zeggen. We lopen door de douane en als ik door het poortje ga dan gaan er piepjes af. Weer terug en weer erdoor maar het blijft piepen dus ik moet gefouilleerd worden. De douanebeambte wil dat ik mijn arm optil maar dat lukt helaas niet, gelukkig maakt ze er geen probleem van. Mogelijk omdat ik mijn sling om heb.

“Bole Airport” is een enorm groot internationaal vliegveld, daar kun je rustig verdwalen. Er lopen duizenden mensen uit wel alle landen van de wereld van de ene hal naar de andere. Je ziet de wereldbevolking door elkaar: wit, zwart, bruin, geel en alles wat daartussen past in allerlei kleding en gewaden van puur westers tot sari’s, van burka’s tot super korte rokjes. Je kijkt je ogen uit als de halve wereld aan je voorbijgaat. Ze zeggen wel eens dat Schiphol druk is maar dan zijn ze nog nooit op “Bole Airport” bij Addis Ababa geweest.

Helaas moeten we 3 uur wachten voordat ons vliegtuig naar Brussel, met een tussenlanding in Wenen, vertrekt. We lopen wat rond, drinken een biertje en kijken naar de mensen die zich van links naar rechts haasten naar “hun” gate, lopen weer wat rond en gaan dan maar bij onze gate 13 (nee, we zijn niet bijgelovig) zitten wachten totdat we kunnen boarden. Het ziet er wel heel erg druk uit bij onze gate en dat blijkt dan ook als we kunnen instappen. Ik denk dat elke stoel bezet is en dan te bedenken dat we hier ruim 8 uur moeten zitten. Hopelijk kunnen we wat slapen maar meestal lukt dat ons niet, we zien wel hoe het gaat.

Het vliegtuig is propvol, vertrekt op tijd en dan begint de lange nacht, slapen lukt helaas niet. We krijgen redelijk lekker eten en drinken is ook geen probleem. Dat is wel prettig van zo’n lange vlucht, dat je dat allemaal niet apart hoeft te betalen. We zitten in de middelste rij: 3 stoelen naast elkaar, twee voor ons en de 3e stoel een Afrikaanse meneer die al snel in slaap valt en met zijn puntige ellebogen in Berts zij prikt Al snel wordt de verlichting op schemerstand gezet, het is immers al na 01.00 uur als we vertrekken en het wordt stil in het vliegtuig.  Er is een entertainmentset in de stoelleuning ingebouwd. Je kunt spelletjes doen, de vluchtgegevens volgen, muziek luisteren en films kijken. Helaas zijn de films in het Engels, zonder ondertiteling en we hebben geen oortjes gekregen. Muziek luisteren of films kijken zonder geluid is niet leuk hoor. Blijft over: lekker slapen wat dus niet lukt.

Nu nog wat meer been- en zitruimte en dan wordt het misschien nog een redelijke manier van reizen. Nu is, voor ons althans, de snelle reistijd het enige voordeel van vliegen. Met de trein reizen is veel prettiger, dat hebben we 10 jaar geleden in Rusland ervaren. Je kunt dan ook heerlijk languit slapen.

Om half zes is de tussenstop in Wenen. Wij moeten blijven zitten en het is verbazingwekkend hoeveel mensen er het vliegtuig verlaten. Nu maar hopen dat er niet zo veel mensen bijkomen. Na een uur vertrekken we weer zonder dat er mensen bijgekomen lijken te zijn dus we hebben nu alle ruimte. Jammer dat dat maar 1,5 uur duurt.

In Brussel worden we met bussen van het vliegtuig naar de terminal gebracht en dan is het wachten op de bagage. Dat duurt best lang en uiteindelijk missen we onze trein van 9.11 uur naar Rotterdam. Dat blijkt verder geen probleem want onze treinkaartjes blijken flexibel te zijn en we kunnen een uur later gewoon mee.

Uiteindelijk zijn we om 12.30 uur terug in Maassluis waar Daniëlle, onze schoondochter, ons opwacht bij de metro als welkomstcomité, wat een leuke verrassing.

Op weg naar huis doen we nog wat boodschappen en thuis zetten we de bagage boven en houden het verder lekker rustig. We gaan vanavond maar vroeg naar bed na 26 uur reizen en dan zullen we morgen hopelijk wel weer uitgerust zijn.

Dan heb ik nog wat te vertellen. Eind mei ben ik op de roltrap van de metro gevallen waarbij mijn rechterarm uit de kom is geraakt. Na enkele weken blijkt dat ik mijn arm nog steeds niet goed kan bewegen, hij hangt stijf tegen mijn lichaam aan. Helaas is het erg druk in het ziekenhuis waardoor er pas eind juli een echo gemaakt kan worden. Daaruit blijkt dat er 3 pezen zijn afgescheurd. Op mijn leeftijd is het bijna onmogelijk om pezen weer te herstellen en de enige andere optie is een “reversed totale schouderprothese”. Kijk op internet maar wat dat precies betekent.

In overleg met de specialisten besluiten we om toch eerst op vakantie te gaan en daarna pas de operatie te plannen. De pezen zijn kapot en erger kan niet, het is alleen de vraag of het gaat qua pijn. Ik kan ook zware pijnstillers meekrijgen maar dat wil ik niet. Het lukt wel met paracetamol.

Tijdens de vakantie krijg ik bericht dat de operatie op 6 oktober gepland staat. We zien wel hoe dat allemaal gaat, hopelijk kan ik daarna weer gewoon bewegen en is de pijn helemaal weg. We zien het wel.

Gelukkig heb ik het tijdens de vakantie helemaal zonder pijnstillers kunnen doen. Het was soms wel lastig maar we hebben er geen seconde spijt van gehad dat we gegaan zijn. Het is een geweldige reis geweest waarin we veel gezien en meegemaakt hebben.