Naar het Louvre, les Halles en de Sacré Coeur

Gelukkig hebben we een rustige nacht gehad vannacht en we zijn weer redelijk uitgerust voor een volgende/laatste dag Parijs. Wat gaat de tijd toch snel als je plezier hebt.

We ontbijten weer vlak bij ons hotel en daarna gaan we op weg naar het Louvre. Als we daar aankomen is de rij voor degenen met een ticket wel heel erg lang dus het duurt ruim een half uur voordat we naar binnen kunnen. Bij de servicebalie kunnen we onze tickets van maandagmorgen moeiteloos omruilen voor vandaag zodat we op pad kunnen om bijvoorbeeld de Mona Lisa te bekijken. We hebben een audiogids gehuurd maar erg veel wijs worden we daar niet van. Het is de bedoeling dat je met die gids de hoogtepunten, maximaal 12,  aangeeft die je wilt zien en dan krijg je een logische route. Helaas komen we er niet echt uit dus we doen het maar met de papieren plattegrond van het museum.

Uiteindelijk zien we de "Venus van Milo", "de Niké van Samothrake" en "de Mona Lisa" uitgebreid en bekijken we onderweg diverse beelden en schilderijen.

"De Venus van Milo of Aphrodite van Melos" is een wereldberoemd Grieks marmeren beeldhouwwerk. Het beeld werd vermoedelijk vervaardigd rond 130 v.Chr. en men denkt dat Alexandros van Antiochia de beeldhouwer was. De beeldhouwer gebruikte het in de oudheid beroemde witte marmer van Paros. Het beeld werd in 1820 door een boer in een veld gevonden op het Egeïsche eiland Melos (Italiaans: Milo) in de Cycladen. De Venus van Milo wordt beschouwd als een symbool van eeuwige schoonheid.

"De Nikè van Samothrake"  is een hellenistisch marmeren beeld dat de godin van de overwinning Nikè voorstelt. Het beeld zou net geland zijn op het schip waar het op staat. De beeldhouwer is niet met zekerheid bekend. De stijl is die van de School van Rhodos en men vermoedt dat het standbeeld werd gemaakt door de beeldhouwer Pythokritos. Deze beeldhouwer was rond 200 v.Chr. werkzaam. Het beeldhouwwerk staat sinds 1884 tentoongesteld in het Louvre in Parijs. Het is een van de beroemdste beelden uit de klassieke oudheid en een van weinige die in oorspronkelijk Griekse vorm, en niet via Romeinse kopieën, is overgeleverd.

"Mona Lisa" (Italiaans: La Gioconda, Frans: La Joconde) is een schilderij van Leonardo da Vinci, dat hij waarschijnlijk tussen 1503 en 1506 vervaardigde.
Het is het portret van een glimlachende dame, waarschijnlijk Lisa Gherardini of voluit Lisa di Antonmaria Gherardini di Montagliari. Zij was de derde echtgenote van Francesco del Giocondo, die waarschijnlijk de opdracht gaf voor het schilderij. De gebruikte techniek is olieverf op paneel (populierenhout). Het behoort tot de weinige werken waarvan men zeker is dat het van de hand van Leonardo zelf is. De Mona Lisa ontvangt als een van de beroemdste kunstwerken ter wereld[ongeveer 20.000 bezoekers per dag.

Als je in het Louvre alles wilt bekijken wat er tentoongesteld is dan heb je vast wel meer dan een maand nodig. Wat is het groot en wat zijn de gebouwen zelf al mooi om te zien. Vooral de glazen piramide, die als entree dienst doet, is al erg mooi. We genieten op het terras van een lekker kopje koffie met iets lekkers en kijken dan uit op de glazen piramide. Gelukkig is de rij wachtenden dan inmiddels al behoorlijk geslonken.

Inmiddels is het half twee geworden en we gaan richting "Les Halles" om daar bij de Legostore te kijken. Onderweg genieten we van een welverdiende overheerlijke lunch met een lekker glaasje wijn, heerlijk als je zelf niet hoeft te rijden toch? 
Les Halles vallen eigenlijk best tegen; het is gewoon een heel groot winkelcentrum en daar komen wij niet voor naar Parijs.

We gaan met de bus naar de Sacré-Coeur en het laatste stukje naar boven doen we met de "funiculaire", en soort kabeltreintje zodat we niet alle trappen op hoeven te lopen. Dat is vandaag sowieso bijna niet mogelijk door "La Fête des Vendanges". Dit is een jaarlijks feest rondom de druivenpluk van de wijnranken die er in Montmartre staan. Er is dan een grote optocht naar de Sacré Coeur waar heel veel tentjes staan met etenswaren uit diverse streken. Het was dan ook mega druk daar.

De basilique du Sacré-Cœur is een basiliek in Parijs. Zij ligt op de heuvel Montmartre in het 18e arrondissement in Parijs en is gewijd aan de Heilig Hartverering. De kerk valt vooral op door haar fel witte uiterlijk, en prominente ligging op een heuvel. Om bij de kerk te komen, kan men 222 treden klimmen of de Funiculaire de Montmartre (kabelbaan) nemen. Boven aangekomen heeft men uitzicht over een groot deel van Parijs.
De Sacré-Cœur is geheel opgetrokken uit travertijn, een vrij zachte (en enigszins poreuze) steensoort, afkomstig uit het Franse departement Seine-et-Marne. Travertijn is kalksteen en produceert bij regen een wit kalklaagje aan de buitenkant, waardoor de basiliek zeer wit van kleur blijft, o­ndanks het vuil en het roet van de stad. Tegen zure regen is travertijn minder goed bestand.

De aanleiding voor de bouw van de Sacré-Cœur waren de 58.000 doden die vielen in de Frans-Duitse Oorlog van 1870-1871. Ter herdenking van deze slachtoffers besloten de Franse katholieken een grote basiliek op de Montmartre te laten plaatsen. Eerst zou voor de bouwkosten een nationale inzameling worden gehouden, maar later besloot het Franse parlement dat het project een staatsaangelegenheid zou worden, dat door de staat zou worden betaald. De eerste steen werd in 1875 gelegd, de bouw duurde tot 1914. De totale bouwkosten bedroegen 40 miljoen Franse frank. Pas na de Eerste Wereldoorlog, op 16 oktober 1919, werd de kerk ingewijd. Zij werd gewijd aan het Heilig Hart van Jezus.

De architect van de oorspronkelijke plannen was Paul Abadie. Toen deze stierf in 1884, was de immense fundering al gereed. Het werk werd voortgezet door Honoré Daumet, Charles Laisné, Henri-Pierre Rauline, Charles Garnier, Lucien Magne en Jean-Louis Hulot. Lucien Magne was de architect die de 84 meter hoge klokkentoren toevoegde.
De architecten Abadie en Magne hebben verschillende bouwstijlen gebruikt, waaronder de romaanse en de Byzantijnse bouwstijl. Als bouwmateriaal is travertijn gebruikt. Doordat dit voortdurend calcium uitstoot heeft de luchtvervuiling van Parijs weinig vat op het witte uiterlijk van de kerk.

De bouw van de Sacré-Cœur verliep niet gemakkelijk. Het leggen van de fundering was al een ingewikkeld project. Om de ondergrond te verstevigen werden 83 putten van 45 meter diep gegraven. Ze werden vervolgens volgestort met stenen en met ondergrondse bogen aan elkaar verbonden. Ook het plaatsen van de luidklok was geen gemakkelijke opgave. De klok weegt 19 ton en is een van de grootste en zwaarste luidklokken ter wereld. Er waren 28 paarden nodig om de kar met de klok tegen de Montmartreheuvel op te trekken en het kostte de nodige moeite de klok in de klokkentoren te plaatsen.

We kunnen gelukkig wel op ons gemak de basiliek van binnen bekijken waar een serene rust heerst, een groot verschil met al die mensen buiten met muziek en eten en drinken. We gaan met de trappen naar beneden, niet de grote middelste trappen want die zitten vol met mensen. Ik schat dat we ongeveer 150-200 treden naar beneden zijn gelopen. We gaan met de bus terug naar ons hotel, inmiddels is het ook al bijna half zeven. Het valt trouwens op dat het openbaar vervoer hier wel erg veel gebruikt wordt, het is soms echt proppen om  met de bus en metro mee te kunnen.

We hebben voor vanavond lekker een wijntje en stokbrood met kaasjes gekocht en hebben een rustige avond op bed. Morgen is het vroeg dag, de wekker staat op  4.30 uur want de trein vertrekt om 6.13 uur.

Al met al hebben we genoten van ons weekend Parijs. We hebben veel gelopen, ongeveer 45.000 stappen in drie dagen, en veel gezien. En last but not least, heerlijk genoten samen.