Rustige dag in de omgeving

Na een korte nacht, waarin we toch wel goed geslapen hebben, staan we om kwart voor 9 op. Als de familie Leto  hoort dat we wakker zijn, komen ze al vragen hoe het met Bert gaat, erg lief hoor. We gaan ontbijten en Bert drinkt nu maar geen koffie, een beetje rustig aan doen is de boodschap voor de komende dagen.

Na het ontbijt vraag ik aan Miriam of er nog een apotheek open is, want we moeten nog medicijnen halen. Ze gaat meteen bellen en informeert ook of de medicijnen op voorraad zijn. Dat is in orde, we moeten naar Sant’Angelo Muxaro. Het is ongeveer 20 minuten rijden en we vinden de apotheek meteen. Dat gaat prima zo.

We blijken de auto geparkeerd te hebben voor het museum dus we lopen daar meteen maar naar binnen. Het blijkt een klein maar fijn museum te zijn over de archeologie van de omgeving. Een aardige dame legt ons alles uit in perfect Engels, zij is in Engeland opgegroeid. We hoeven trouwens geen entree te betalen. Het is echt een prachtig museum, niet groot en dus ook niet overweldigend zoals in Syracuse. En overal staat Engelse uitleg bij.

Als we weer bij de receptie zijn vraagt zij ons om het gastenboek te tekenen en dat doen we met plezier. Ook verwijst zij ons naar de plaatselijke bakker, daar is ook Maria en zij zal ons zeker iet laten proeven. Wij gaan dus aan de wandel in het verrassende schone en goed verzorgde dorp maar de bakker kunnen wij niet vinden.

Op een gegeven moment zie ik iemand met een tasje met brood lopen dus het kan niet ver uit de buurt zijn. Op straat horen we iemand luid Engels praten en Bert vraagt aan iemand waar de bakker is. We blijken bijna voor de deur van de bakkerij te staan maar dat is aan de buitenkant niet te zien. Nou, die hadden we zelf dus nooit gevonden, daar waren we echt finaal voorbij gelopen maar dat zien jullie wel op de foto’s.

Wij gaan naar binnen en lopen meteen tegen een heel oude oven aan. Er liggen verse broden in de bakken onder de oven en even later zien we Maria. Maria blijkt een Engelse te zijn, die getrouwd is met een Siciliaan. Samen hebben zij de bakkerij overgenomen van de vader van haar man en er is ook nog een soort winkel bij. Daar wordt echter geen gebruik van gemaakt want iedereen loopt gewoon de bakkerij in. Maria laat ons proeven van een stukje stokbrood met olijfolie en oregano, echt heerlijk. Ook mogen wij een soort koekje met honing en noten proeven, dit bakt zij niet elke dag maar is wel echt een traktatie. We mogen uitgebreid foto’s maken en zij vertelt honderduit. Over het dorp dat steeds verder leegloopt en dat zij het samen nog prima hebben. Een nicht van haar heeft koekjes gemaakt en die worden bij haar in de oven gebakken. De oven brandt toch.

Wat een geweldige ervaring, echt een cadeautje voor ons. We kopen twee broodjes en van die speciale koekjes. Die koekjes worden in een zakje verpakt met een lintje eromheen en een sticker van de zaak erop.

We lopen terug naar de auto en ik loop nog even bij het museum naar binnen om te bedanken voor de tip van de bakkerij. Echt, Sicilianen zijn heel vriendelijke mensen. Als we het dorp uit rijden zien we een bordje van “Neocropolis de Principale”, dat hebben we in het museum gezien en dat zijn grotten waarin mensen begraven werden. Het zijn mooie ronde, uitgehakte grotten. Meestal 2 ronde ruimtes achter elkaar. Grappig dat we dit alles niet hadden geweten als Bert gisteren niet zo’n pijn had gehad. Dat verzacht het wel een beetje.

We hebben van Miriam ook nog de tip gekregen dat Raffadali een leuk dorp is dus we rijden daarheen. Het zijn allemaal geen afstanden maar door de vele bochten, hoogteverschillen en het niet zo geweldige wegdek duurt het wat langer dan bij ons. Maar het heeft zeker wel zijn charmes. We vergeten alleen dat het inmiddels siësta is en dat bijna alles gesloten is. We kijken even op het plein en bij de kerk en rijden dan weer terug naar ons verblijf. Bert heeft het inmiddels ook wel gehad.

Als we terug zijn eten we lekker een broodje en dan gaat Bert lekker op bed liggen, hij valt zelfs even in slaap. Ik ga lekker buiten zitten met mijn laptop en alle boekjes om verhalen te schrijven en te kijken wat de volgende dagen kunnen gaan doen. Afhankelijk van hoe Bert zich voelt natuurlijk. We zien wel.

Het is dus verder wel een heel rustige dag, ik heb gezelschap van de honden, 6 stuks, en de katten, 3 stuks, dus ik ben niet alleen. Ik zit tot ongeveer 22.00 uur heerlijk buiten op het terras, inmiddels wel met lange broek en vest aan, niet alleen voor de kou (een beetje) maar ook als bescherming tegen de muggen.