Dag op Lipari

We hebben de wekker gezet omdat we vandaag met de ferry naar Lipari gaan. De boot vertrekt om 9.25 uur en we moeten 20 minuten van te voren aanwezig en je zult net zien dat je je dan verslaapt. Dat zou toch jammer zijn. We zijn eerder wakker dan de wekker en het ziet er weer stralend blauw uit.

Na het ontbijt pakken we de rugzak in, voor de zekerheid nemen we badkleding en handdoeken mee, je weet maar nooit. We lopen op ons gemak naar de haven waar we op de ferry wachten. Naar ons idee is het niet nodig om zoveel eerder aanwezig te zijn, want als de ferry komt gaan we gewoon aan boord, uiteraard wordt het ticket gecontroleerd en afgescheurd.

Binnen 15 minuten zijn we op Lipari maar de eilanden liggen dan ook vlak bij elkaar. Op Lipari gaan we eerst lekker een kop koffie drinken en dan lopen we naar het verhuurbedrijf van de quad. Als we langs de haven lopen is er een heel stuk van de weg wat onder water staat, dat blijkt gewoon de vloed van de zee te zijn. Als we ’s middags terug komen is het helemaal droog, jammer dat we ’s morgens geen foto gemaakt hebben.

Bij het verhuurbedrijf moeten we ons rijbewijs laten zien. De verhuurder vraagt of we al eerder op een quad gereden hebben, nee dus. Dan kijkt hij toch wel wat bedenkelijk want hij is van mening dat je er niet zo maar mee weg kunt rijden. Dat is lastig natuurlijk want even ergens oefenen kan natuurlijk ook niet. Hij geeft ons de optie om voor bijbetaling van € 10,- een auto te gebruiken, een Fiat Panda. Daar kunnen wij ons wel in vinden dus we gaan even later met een Fiat Panda, een diesel!!, op pad.

We mogen er de hele dag gebruik van maken, dat hadden we niet verwacht. We rijden op ons gemak het dorp uit en vervolgen min of meer de belangrijkste weg op Lipari, die gewoon het eiland rond gaat. We stoppen op diverse plaatsen om te genieten van het fantastische uitzicht op de zee en het nabijgelegen eiland Salina. Ineens zie ik op het kaartje dat we langs het witte strand komen, daar had ik al over gelezen. Dat moeten we zien natuurlijk dus we zetten de auto langs de kant en lopen naar beneden, een trap van ruim 100 treden en dan zijn we nog niet op het strand. Nou, dat witte valt wel tegen want dat is het echt niet. Het is ook niet zwart zoals we al eerder gezien hebben.

Als we een stukje verder rijden zien we witte rotsen dus daar stoppen we weer even. Daar zien we bedrijfspanden en vervoersbanden naar het water toe, waarschijnlijk wordt of werd het hier afgegraven en vervoerd naar elders. Inmiddels zijn we eigenlijk best wel heel blij dat we een auto hebben en geen quad, want die is toch een stuk minder comfortabel. En dan hadden we hele dag met een helm op moeten rijden.

Op een gegeven moment zien we een bordje met “Cave di Caolino” dus we gaan van de doorgaande weg af en een wat snellere weg in. Die weg wordt alleen wel steeds smaller en passeren is dan echt niet meer mogelijk. We komen langs een wijnmakerij dus Bert stelt voor om aan te gaan, want je mag ook wijn proeven. Dat vind ik toch niet zo’n goed idee, we hebben een gehuurde auto en dan mag er maar één proeven, dat is niet zo leuk. Iets verderop is de parkeerplaats van de Cave maar het is best nog ver van de zee, we zitten nog behoorlijk hoog.

Na een klein stukje lopen naar beneden zien we een pand wat onbewoond lijkt maar als we er vlak bij zijn zien we dat er tafels staan en een jongedame zegt bongiorno. Het blijkt het startpunt te zijn van trekking tochten. De Cave blijkt een afgraving te zijn waar kaolien werd gewonnen dat wordt gebruikt voor de productie van keramiek en cosmetica. De Caoline-steengroeve is aangekocht door de eigenaar van de wijnmakerij en zijn idee is om het hele gebied gratis en openbaar te gebruiken, beschikbaar te maken voor inwoners en toeristen en het in bruikleen te geven aan het Aeolian Study Center.

Leuk dat we daar per ongeluk terecht zijn gekomen en we zijn verbaasd over alle kleuren steen, die we zien als we door de Cave lopen.  Er staat ook nog een oude graafmachine maar die lijkt al lang niet meer te werken. Er zou ook nog een tunnel met rails en trolleys zijn maar die hebben wij niet gezien.

We vervolgen onze route, nu mag ik achter het stuur. Bert kan nu leuke filmpjes maken met de GoPro. Op de kaart ziet hij iets staan van een Observatorium San Salvatore, misschien een mooi uitkijkpunt dus we besluiten dat maar te volgen. Dat brengt ons over wel heel slechte weggetjes bij een haventje waar we rechtsomkeer moeten maken. Wel weer leuk om te doen.

Inmiddels is het al half twee en onze inwendige mens begint ons te vertellen dat het tijd wordt voor de lunch. We zijn dan ook al bijna weer terug op ons startpunt en parkeren de auto. We lopen naar het gezellige straatje toe, wat we in het begin al gezien hadden en strijken neer op een terrasje. Daar genieten we van een overheerlijk voor-en nagerecht voor slechts € 15,-. Bert heeft als voorgerecht lasagne en ik pasta met eolische saus. Als tweede gerecht hebben we allebei parmigiano, een gerecht met courgette, kaas, tomaat en nog een en ander. Het was allebei heel erg lekker en we zijn dan ook heel voldaan weer verder gegaan.

We rijden naar het archeologisch museum van Lipari, gevestigd in het Castello di Lipari. Het is een groot museum en werkelijk een genot voor echte archeologen. In diverse gebouwen zie je de archeologie van ongeveer 4000 jaar voor Christus tot en met de Romeinen. Er is een reconstructie van het amfitheater en ook is er in een van de gebouwen veel aandacht voor het ontstaan van de Eolische eilanden.

Om kwart over 4 brengen we de auto weer terug nadat we wel eerst getankt hebben. Alles was in orde volgens de verhuurder en we lopen op ons gemak terug naar het gezellige straatje. Daar krijgt Bert van mij een lekker ijsje en daarna doen we wat boodschappen. Dan is het tijd om weer naar de haven te gaan om terug te gaan naar Vulcano.

Om kwart voor zeven zijn we weer terug in ons hotel waar we heerlijk onder de douche gaan en lekker op de kamer blijven. Al met al een ontzettend leuke dag, anders dan we verwacht hadden maar zeker niet minder leuk.