Naar Villa Romana del Casale en Piazzo Armerina

Als we opstaan is het behoorlijk bewolkt met af en toe een beetje blauw in de lucht. Mogelijk krijgen we vanmiddag een onweersbui maar dat zien we vanzelf wel.

Na het ontbijt lopen we naar de receptie. We hebben namelijk een voucher afgegeven waarmee we toegangskaarten zouden krijgen voor de “Villa Romana del Casale”, maar die had de receptioniste gisteren niet voorradig. Nu zit er een jongeman en die kan ook niets vinden. Hij vraagt ons om over een half uur terug te komen.

Als we weer terugkomen staat een oudere man meteen op en zegt ons om zijn auto te volgen. Deze man, ook de ober van het diner van gisterenavond, blijkt een van de eigenaren te zijn en de jongeman is zijn zoon. Een familiebedrijf dus.

Wij volgen de auto naar de Villa Casale. Onderweg komen we een schaapskudde met herder tegen op de weg, even rustig aan dus. Aangekomen bij de Villa wijst hij ons naar het parkeerterrein en rijdt zelf verder via een andere weg verder. Als we bij de kassa komen geeft hij ons twee toegangsbewijzen, wat een service is dat. Dit is wel een van de leuke kanten van kleine hotels, dat hoef je bij een groot hotel echt niet te verwachten. De eigenaren blijken trouwens twee broers te zijn waarvan de andere de kok is. Het terrein is niet eenvoudig te bereiken, over kleine weggetjes, maar de hele entourage en de service maken dat zeker goed.

De Villa Casale werd waarschijnlijk tussen de derde en de vierde eeuw na Christus door een rijke grootgrondbezitter of misschien door de Romeinse keizer Maximianus Herculius gebouwd. De villa bestaat uit meerdere ruimtes, ongeveer 60, met verschillende functies en over 4 niveaus verspreid vanwege het hellende terrein. Het hoofdgebouw, misschien een villa en veel eenvoudiger, dateert uit de 2e eeuw maar werd de daaropvolgende eeuwen uitgebreid en als buitenverblijf voor belangrijke personages gebruikt.

De villa staat aan de voet van de berg Mangone in het dal van de Gela rivier, waar het water vandaan kwam voor de thermen, de villa en de velden. In de hele villa en de thermen liggen er mozaïeken, die op Tunische mozaïeken lijken waardoor men praktisch zeker weet dat dit het werk is van Afrikaanse meesters; ook de gekleurde steentjes komen uit Noord-Afrika, uit de buurt van Carthago. Afrikaanse meesters gebruikten meestal kleine steentjes voor de dieren, wat grotere voor de geometrische motieven en ten slotte stukjes marmer voor de basilica (de grote zaal).

Op de parkeerplaats koopt Bert een boekje over de Villa Casale, in het Nederlands en uitgegeven door Unesco. De Villa Romana del Casale heeft in 1997 namelijk de titel Werelderfgoed ontvangen. Dat boekje is echt perfect. Het beschrijft het ontstaan van de Villa en beschrijft aan de hand van plattegrondjes precies waar je bent in de villa en wat de functie was van een ruimte. Daar heb je geen gids of audiogids voor nodig en je kunt rustig alles in je eigen tempo doen.

Na de val van het westelijke Romeinse Rijk naar aanleiding van de komst van de Visigoten en Vandalen is de villa zeker geplunderd maar toen Belarus haar aan de Barbaren onttrok, werd zij weer bewoond wat uit enkele restauraties blijkt. De villa is enkele eeuwen in handen geweest van de Byzantijnen, daarna werd zij bezet door de Saracenen. De volgende eigenaren waren de Normandiërs en die bleven de villa bewonen totdat zij door een terreinverschuiving van de berg Mangone door een laag modder werd bedolven die haar eeuwenlang beschermde.

De eerste berichten over de villa dateren uit 1640 en er zijn jarenlang clandestiene opgravingen geweest totdat in 1881 archeoloog Pappalardo opdracht kreeg van de gemeente voor een officiële opgravingscampagne waarbij de vloer van het “triclinium” - de eetzaal, werd ontdekt waar de werken van Hercules zijn afgebeeld. Eind jaren 20 van de vorige eeuw hervatte archeoloog Paolo Orsi de werkzaamheden maar pas in de jaren vijftig werd er begonnen met een echt wetenschappelijk opgravingsproject.

Nog steeds zijn er ruimtes die moeten worden opgegraven en onderzocht maar er is nu al zo veel te zien. Ik kan nu een opsomming proberen te geven van wat we gezien hebben maar daar is geen beginnen aan, je moet het echt met eigen ogen zien om je er een echt beeld van te kunnen vormen en zeker van de grootsheid van het geheel. Een hele mooie villa met thermen voor de gasten en uiteraard eigen gebruik en veel gastenruimtes. Heel indrukwekkend allemaal. Ik zet er wel foto’s bij zodat jullie een beetje een indruk krijgen.

Als we weer naar buiten komen, het hele project is overkapt om verdere schade te voorkomen, is het  alweer 13.00 uur en we rijden naar Piazza Armerina om daar wat te drinken en het stadje te bekijken. Het ligt wel op een berg en dus proberen we de auto zo hoog mogelijk te parkeren en dat lukt aardig, naast de kathedraal. Die is net gesloten en gaat pas om half 4 weer open. In een klein zaakje drinken we een kop koffie met stuk pizza en dan wandelen we naar het drukke plein, alleen is dat nu niet bepaald druk als wij er komen. Het is wel een leuke wandeling, nou ja wandelen kun je het niet noemen want het is bergop en bergaf dus goed oppassen.

Om half 4 rijden we weer terug naar ons hotel waar we lekker genieten van een heerlijk glas wijn en een pilsje. Echt even lekker relaxen dus. We gaan nog lekker dineren vanavond.