Via Gela en Licata naar Agrigento

Het heeft vannacht heel hard gewaaid en ook vanmorgen staat er nog steeds een stevige wind. Het is ook behoorlijk bewolkt, er hangen zelfs wolken op de bergen. Gelukkig is het nog steeds niet koud.

Na het ontbijt pakken we de spullen in de auto en gaan we afrekenen om daarna naar Caltagirone te rijden. Dat is wel een stukje terug maar daar is een trap van 142 treden die allemaal met tegeltjes bedekt zijn, niet de treden waarop je loopt maar het staande deel van de treden. Alleen is het altijd lastig om te bepalen waar je je auto moet parkeren in een stad. Dat lijkt nu aardig te lukken, bijna helemaal boven in het stadje aan de buitenkant en we moeten ongeveer 10 minuten lopen. Nu is 10 minuten op zich niet veel maar zoals heel vaak hier is het nooit vlak, sommige stukjes hebben volgens mij een hellingspercentage van meer dan 20% en dat is best pittig.

Door een heel smal straatje komen we uit bij de trap op ongeveer 25 treden van de bovenkant. We besluiten om eerst naar boven te lopen want daar staat ook de kerk waarnaar de trap vernoemd is de “Santa Maria del Monte”. Het is een eenvoudige kerk, waaraan je de tand des tijds goed kunt zien maar ja, hij komt uit de 17e eeuw dus wat wil je.

Dan beginnen we aan de afdaling van de trap. Eigenlijk zie je helemaal niets bijzonders omdat de treden gewoon grijs zijn, ze zijn ook erg breed en dat is wel prettig. Het is namelijk een behoorlijke diepte waar je in kijkt. Er zijn veel keramiek winkeltjes aan de trap en ook in de kleine straatjes, die op de trap uitkomen. Ook zitten er ateliers waar men zelf keramiek maakt. Nu is het niet druk maar dat zal ’s zomers zeker anders zijn.

In 1606 is men begonnen met het bouwen van deze trap om de hogere en lagere gedeelten van Caltagirone met elkaar te verbinden. Het duurde tot 1884 voor de trap van grijze lavasteen klaar was en pas in 1954 werden de kleurrijke tegeltjes toegevoegd. Deze tegeltjes waren verzameld door Antonio Ragona, het zijn originele tegeltjes van de 10e tot de 20e eeuw en ze komen allemaal uit Caltagirone.

Tijdens de laatste weken van mei is de trap een bloementrap, de zogenaamde “Infiorata”, bedolven onder een enorme hoeveelheid bloemen die samen een mooi patroon vormen.
Op 24 en 25 juli wordt de trap ter ere van het feest van San Giacomo, de patroonheilige van Caltagirone, ’s avonds sfeervol verlicht door 4000 kaarsjes, eveneens in een bijzonder patroon. Dit heet “Illuminata - duizenden lichtjes. Ook tijdens “Ferragosto” wordt de trap verlicht door duizenden kaarsjes. Eén persoon is daarvoor verantwoordelijk; de inwoners krijgen een kandelaar die ze op een bepaalde plaats neer moeten zetten, waarna om haf 10 ’s avonds alle lichtjes tegelijkertijd worden ontstoken en de stadsverlichting uit gaat. Een kippenvel moment.

Als we beneden zijn kunnen we pas zien hoe mooi de trap is. Eigenlijk zou je onderaan op een verhoging moeten staan want nu zie je alleen de kleurige onderste treden van de trap maar ook dat is nog prachtig om te zien. We besluiten om niet terug naar boven te lopen want onze gewrichten krijgen de komende dagen nog genoeg te doen.

Het is alleen wel een sport om via een andere route de auto terug te vinden want we hebben niet genoteerd in welke straat we staan. Gelukkig kunnen we ons allebei aardig goed oriënteren en komen we goed uit.

We rijden via de kust verder naar Agrigento en proberen bij Gela vlak langs de kust te komen maar dat lukt niet. Verder is Gela bepaald geen mooie plaats en we rijden verder totdat we langs de weg een koffietentje zien waar we een kop koffie met een broodje gebruiken. Simpel maar erg lekker.

In Licata proberen we weer om bij het strand te komen. Dat lukt en tot onze verbazing loopt het zeewater gewoon over de weg heen als we er vlak bij zijn. We zetten de auto neer en lopen naar het water toe. Het is echt een behoorlijk wilde zee en de golven zijn best groot. Bert maakt er zelfs een filmpje van. Grappig dat je in Nederland overal duinen hebt bij het strand en dat het zeewater hier gewoon over straat loopt.

In Agrigento vinden we al snel een parkeerplaats en we lopen wat rond. Het is inmiddels al 2 uur geweest en dan is het siësta, ook de toeristeninformatie gaat pas later in de middag weer open. We besluiten om dan maar verder te rijden naar onze volgende slaapplaats “Tenuta San Giovanni Casale Leto”, een wel heel bijzondere naam voor ons, want onze kleinzon heet Leto en de achternaam van de eigenaar is Leto, grappig hoor.

Het is nog ruim drie kwartier rijden vanaf Agrigento en de eerste helft gaat over een goede weg maar dan gaan we binnendoor en is het wegdek weer echt Italiaans, af en toe slalommen om de gaten heen. Ook loopt er op een gegeven moment gewoon een kudde schapen op de weg dus even rustig aan om te passeren. De laatste drie kilometer zijn helemaal erg want er is geen asfalt meer, geen weg om ’s avonds in het donker over heen te gaan en ook niet als het hard regent. Gelukkig hebben we daar geen last van en om half 4 bereiken we ons verblijf. Het ligt echt op een berg midden tussen de wijgaarden. We worden verwelkomd door enkele enthousiaste honden, groot en klein, en de dochter van de eigenaar heet ons ook van hart welkom. We hebben wel een heel bijzondere kamer, heel kleurrijk en zelfs geen witte handdoeken.

Inmiddels onweert en regent het hier maar we kunnen het rustig bekijken want we zitten lekker in onze kamer. We blijven hier vanavond ook lekker dineren en zijn eigenlijk best benieuwd of er nog meer gasten zijn. Tot nog toe hebben we niemand anders gezien.

Het diner krijgen we geserveerd in de keuken en we zijn inderdaad de enige gasten. We zitten dus gewoon aan de keukentafel maar het eten is erg lekker met een heerlijke fles wijn van eigen productie. Na het eten maken we ook kennis met de eigenaar en zijn vrouw en daarna gaan we naar onze kamer.