Naar de Tempelvallei met een gedenkwaardig slot

Het is vandaag 19 oktober, mijn 67e verjaardag, en het is gelukkig weer droog, het is nog wel bewolkt. Koud is het niet dus dit is prima weer om naar de “Valle dei Templi” te gaan.

We zijn inderdaad de enige gasten hier en hebben dus ook samen gedineerd in de kleurrijke keuken. Het eten is allemaal vers bereid door de vrouw des huizes en met lokale ingrediënten. Het was niet echt culinair maar wel heel erg lekker. Jammer alleen dat voor- en hoofdgerecht  erg kort na elkaar werden opgediend maar het was goed heet. We hebben er wijn bij gedronken van eigen wijngaard, Leto wijn dus.

Het ontbijt is in dezelfde kleurrijke keuken. We krijgen een croissant gevuld met warme pudding, een broodje en geroosterde boterhammen. Daarbij als beleg honing en jam. Bepaald niet luxe maar gewoon wel erg lekker. Dit is toch wel een leuke kant van deze “eenvoudige overnachting locaties. Niets is standaard en daar houden wij wel van.

Na het ontbijt rijden we naar Agrigento. Zoals ik gisteren al schreef is het laatste stuk naar ons verblijf toe redelijk te rijden maar niet als het geregend heeft. Nu heeft het gisterenavond en vannacht behoorlijk veel geregend en een stukje van ongeveer 100 meter is gewoon veranderd in een modderpoel. Kom daar maar eens fatsoenlijk doorheen met een gewone luxe auto, nee dus. We slippen vast dus er moet geduwd worden. Dat gaat Bert doen maar op het moment dat we uitstappen worden onze schoenen helemaal zwaar van de modder, we zakken er nog net niet in weg. Ik doe mijn schoenen uit voordat ik achter het stuur ga zitten en gelukkig lukt het met een klein duwtje meteen om er weer uit te komen. Als Bert naast me gaat zitten doet ook hij zijn schoenen uit en vegen we de meeste modder er met tissues van af. Een bijzonder begin van de dag zo.

We kunnen het bezoek aan de “Valle dei Templi” op twee plaatsen beginnen, bovenaan of onderaan. We kiezen voor onderaan beginnen, dan lopen we eerst naar boven en hebben we het moeilijkste deel namelijk als eerste gehad.

Maar op de parkeerplaats staat een taxibusje wat ons voor € 3,- per persoon naar boven brengt. Goed idee dus want dan hoeven we alleen maar naar beneden te lopen, lekker makkelijk hoor. Maar het is toch vakantie??

Als we bij de boveningang zijn, kopen we een plattegrondje van het complex en een toegangskaartje. We willen ook een audiogids maar dan moeten we een paspoort achter laten en alsnog terug naar boven. Dan maar zonder audio en uiteindelijk is dat geen enkel probleem. Overal staat een bord met duidelijke uitleg in Engels en Frans.

De naam Valle=vallei is eigenlijk heel slecht gekozen want de tempels liggen niet in een vallei maar op een heuvelrug. Inmiddels schijnt de zon volop en aangezien er weinig beschutting is hebben we het al snel warm, maar veel beter dan regen toch?

Er staan 7 Dorische tempels op deze heuvelrug en de Dorische stijl herken je aan het feit, dat de pilaren meteen op de hoogste trede “stylobaat” van  de trapsgewijze verhoging “krepis” rusten zonder een mooi voetstuk.

De zuilen hebben meestal 16-20 verticale gleuven en bovenop zit een stootkussen “echinus” met daar bovenop een soort vierkante dekplaat “abacus”. De belangrijkste ruimte van een tempel is de vierkante ruimte “cella of naos”, hierin was een geheime ruimte “adyton” waarin het cultusbeeld werd bewaard.

De namen van de tempels zijn achtereenvolgens Junotempel, die rond midden 5e eeuw voor Chr werd gebouwd en waarvan  nog 25 zuilen geheel of gedeeltelijk over zijn. Deze tempel werd vaak gebruikt voor bruiloften.

De volgende tempel is de Concordiatempel, deze tempel is uiterst gaaf bewaard omdat deze in de 6e eeuw werd omgevormd tot een christelijke basiliek. De ronde nissen in de muren van de tempel stammen ook uit de tijd. Het is het indrukwekkend zoals het er nu uit ziet.
Voor deze tempel ligt een groot bronzen beeld van Icarus, een mythologisch figuur die voor zichzelf vleugels had gemaakt. Hij kwam te dicht bij de zon waardoor de was, waarmee hij de vleugels had vastgeplakt, smolt en hij in de zee stortte tussen Kreta en Griekenland. Deze zee heet vanaf die dag de Icarische Zee.

Inmiddels hebben we toch wel trek gekregen in een kop koffie en we nemen er samen een panini bij, niet zon bescheiden plat geval als bij ons maar wel 4 keer zo groot. Dat smaakt en na een half uurtje even zitten gaan we verder naar beneden. We lopen langs een deel van de 12 km lange verdedigingsmuur waarin 9 poorten zaten, van die poort zien we weinig terug maar een deel van de muur is er wel. Eigenlijk was het en dubbele muur waar een pad door heen liep.

We komen nu bij de tempel van Heracles. Onder de vele ruïnes steken de acht, in 1974 overeind gezette, zuilen duidelijk af. Er liggen nog vele stukken van de zuilen tussen de ruïnes waarbij je goed kunt zien hoe de verbinding was van de delen van de zuil. Aan de boven- en onderkant was en vierkant gat gemaakt waarin een vierkante steen paste zodat de zuilen stevig op elkaar bleven staan. Helaas werd er destijds geen rekening gehouden met aardbevingen.

We gaan nu een houten verbindingsbrug over tussen de twee delen en daar onderdoor loopt de weg. Bijzonder dus hoe alles eigenlijk in de huidige tijd kan blijven staan zonder afbreuk te doen aan de grootsheid ervan.

Op de grond zien we nu delen van een groot figuur liggen, Zeus. De tempel zelf is niet meer te zien, alleen nog maar veel brokken steen. Ik vind het het heel knap dat men hier zoveel van weet te achterhalen maar ja, daar hebben de archeologen dan ook voor geleerd. Verder staan hier nog de restanten van de tempel van Castor en Pollux, ook hier staan nog slechts enkele zuilen overeind, je kunt nog wel een groot deel van de basis zien en ook de restanten van de tempel van Vulcano.

Bert heeft al enige tijd last van kramp in zijn buik, die steeds heftiger wordt dus we besluiten om terug te gaan naar ons verblijf. Het is nog een uur rijden ook en zo is het echt niet leuk. We hopen dat het na wat rust beter wordt maar het tegendeel is waar. Rond 5 uur ligt hij te kronkelen van de pijn in zijn buik, echte krampen die wel op weeën lijken en ook pijn in zijn rug. Hij moet ook iedere keer overgeven, dat doet hij nooit en voelt klam aan en wordt soms duizelig. Hij heeft een aneurysma in zijn aorta en ik lees op internet dat een mogelijk groter wordend aneurysma deze klachten kan geven. Ik overleg met Miriam, de dochter en zij gaat de huisarts bellen.

Giovanni, de eigenaar, gaat zelf de huisarts halen. Na onderzoek vindt die dat Bert met een ambulance naar het ziekenhuis moet voor onderzoek.
Jullie begrijpen dat dat even heeft geduurd want we zitten hier nu niet bepaald ergens dichtbij maar tegen 19.00 uur is de ambulance er. Aangezien ik in deze contreien echt niet zelf ga rijden wordt er voor mij een taxi geregeld. Giovanni brengt mij, samen met de huisarts, naar een dorp verderop waar de taxi al klaar staat. De chauffeur, Josef, zal ook in het ziekenhuis bij ons blijven om te vertalen, hij spreekt goed Duits. Hij wacht tot hij de ambulance aan ziet komen en daar rijden we achteraan. Na een uur rijden komen we aan bij het ziekenhuis waar we meteen mee naar binnen gaan, achter Bert aan. Josef moet wel even zijn auto parkeren natuurlijk maar hij is er ook heel snel.

Wat zijn we blij met zijn aanwezigheid want in het ziekenhuis spreekt men soms een woordje Engels of Frans maar daar houdt het dan ook wel mee op. In het eerste kamertje moet ik Bert zijn paspoort laten zien en in wordt zijn bloeddruk opgenomen en schrijft de dokter een en ander op. Daarna gaan we naar een andere afdeling, ik denk spoedeisende hulp, waar bloed wordt geprikt (Bert krijgt meteen een infuusnaald) en een hartfilmpje wordt gemaakt. Daarna gaan we, iedere keer met de lift en door vele gangen, achtereenvolgens naar de 5e etage waar een echo van het hart wordt gemaakt, naar de 3e etage waar een andere dokter onderzoekt, weer terug naar de 1e voor een röntgenfoto van de buik. Dan naar de 3e etage waar dezelfde  dokter weer naar zijn buik kijkt, vervolgens weer naar beneden waar wordt besloten dat er toch foto’s met contraststof gemaakt moeten worden van zijn vaten. Inmiddels is de pijn wel minder geworden maar hangt er ook een zak met vloeistof boven zijn brancard.

Vervolgens gaan we weer naar de 1e, naar de spoedeisende hulp, waar we moeten wachten tot de eerste dokter het hele dossier, wat dat is het inmiddels wel geworden, goed heeft nagekeken. Uiteindelijk wordt er besloten dat we terug naar ons verblijf mogen maar het is inmiddels al 1.30 uur. Josef brengt ons thuis en als we vragen wat het kost zegt hij: “Geef maar € 100,- want ik ben de hele avond bezig geweest”. Als je dan bedenkt dat ik om ongeveer 8 uur bij hem in de taxi stapte en het inmiddels half drie is geweest, dan is dat toch echt niet veel. Van Rotterdam Ahoy naar Maassluis is al meer dan dat bedrag.

Doodmoe maar blij dat we samen zijn gaan we naar bed. Ik ben dan klaarwakker en neem maar een wijntje op mijn voorbije verjaardag, deze verjaardag ga ik nooit meer vergeten. Bert gaat meteen slapen. Wat zijn we blij met al deze behulpzame vriendelijke Sicilianen.