Dag 26 Naar de Trollstigen

We zijn vanmorgen niet laat opgestaan want we willen naar de Trollstigen en het gaat in de loop van de dag regenen. We willen dus gebruik maken van het mooie weer van vanmorgen, de zon schijnt en het is niet koud.

Om half negen rijden we weg. De afstand is het niet want het is maar 35 km maar hier in Noorwegen ga je heel anders rekenen met de afstanden en tijden. We komen gemiddeld vaak niet boven de 50 km uit en dat is ook vandaag weer het geval. Ook wel een beetje onze eigen schuld want we stoppen regelmatig om te kijken en foto’s te maken.

De eerste stop is bij de parkeerplaats “Gudbrandsjuvet”. Daar dondert met veel geraas de rivier “Valldøla” onder de weg door en er is een prachtig metalen loopplankier gemaakt zodat je het van alle kanten goed en veilig kunt bekijken. Het is een 5 meter breed en 20-25 meter diep ravijn waar de “Valldøla” rivier zich doorheen perst. Door de stroming zijn er diepe kuilen en ingewikkelde formaties ontstaan.
Het verhaal gaat dat “Gudbrand” zich samen met zijn nieuwe bruid redde door over de rivier te springen op het smalste punt en zo te ontkomen aan zijn achtervolgers. Hij werd voor eerdere daden achtervolgd en na zijn ontsnapping vogelvrij verklaard en woonde de rest van zijn leven in een lemen hut in een van de zijdalen van de Gudbrandsjuvet. Vandaar de naam.

We rijden verder en volgen de Valldøna bijna constant, meestal gaat hij met donderend geraas maar soms is het ook wat kalmer, als het wat breder is bijvoorbeeld. Hoe hoger we komen, hoe minder bomen we zien en ook hoe meer sneeuw er ligt. Het is wederom een verrassend landschap en daardoor stoppen we gewoon iedere keer als we dat willen. Het is ook nog opmerkelijk stil op de weg. Soms passeert er ons iemand en we komen ook bijna geen tegenliggers tegen. Wel prettig want zo kun je je eigen tempo blijven rijden.

Als we bijna op het hoogste punt zijn, zien we om ons heen echt hoge bergen, wel groen maar geen bomen meer. Het water wordt ook rustiger en “eindigt” als het ware in meren. Dit is namelijk het punt waarop het aan beide kanten van de berg naar beneden gaat, het zogenaamde waterscheidingspunt.

We komen bij een hele grote parkeerplaats en dat blijkt dan ook een geweldig uitkijkpunt te zijn over de Trollstigen.

Wat zijn nu de Trollstigen?  Trollstigen is een deel van weg nummer 63 die van Andalsnes naar het zuiden gaat en ongeveer 20 km lang is. Het is populaire toeristische route met 11 haarspeldbochten. In 1936 opende koning Haakon deze weg na en bouwtijd van 8 jaar.
Later is er bovenop de top een utkijkplatform gemaakt wat Trollstigheim heet en waarvandaan je een geweldig uitzicht hebt over de haarspeldbochten en de watervallen zoals de Stigfossen. Het is echt immens en overweldigend mooi. Ik kan alleen maar hopen dat de foto’s jullie een beetje een idee geven hoe het is.

Om het uitkijkplatform in zijn geheel af te lopen moet je je wel even inspannen want het is ongeveer 160 treden naar beneden en dus ook weer omhoog maar dan heb je ook wel het mooiste uitzicht wat je je maar kunt wensen. Op enkele plaatsen hebben ze zelfs een platform boven de berg gemaakt zodat het bijna is alsof je in de lucht staat.

We nemen dan ook uitgebreid de tijd om alles goed te bekijken en in ons op te nemen en zijn dan ook bijna een uur op het platform. Als we teruglopen naar de parkeerplaats vraagt er iemand aan ons: Koffie mevrouw/meneer? Dat blijkt dan de zus te zijn van een vrijwilligster van de Roparun (met haar man), die ik goed ken. Ik had inmiddels wel gehoord dat het mogelijk was dat zij daar vandaag ook heen wilden gaan maar dat je elkaar dan echt tegenkomt is toch wel heel bijzonder.
Alhoewel het niet geheel toevallig is want wij hebben een Roparun stikker op de auto zitten en zij ook. Petra herkende ons van de foto’s van mijn vakantieverhaal. We hebben dus heerlijk koffiegedronken met elkaar en gezellig zitten praten. Wat een leuke verrassing en de dag kan al niet meer stuk door het mooie weer. De zon schijnt nog steeds. Wat hebben wij weer een mazzel.

Nu gaan we dan de haarspeldbochten naar beneden bedwingen. Het zijn inderdaad 11 hele scherpe bochten maar gevaarlijk is het niet. Iedereen wil ervan genieten en dus heeft niemand haast. Ik heb de hele rit naar beneden gefilmd maar die kan helaas niet op de site geplaatst worden, het filmpje is veel te groot. Maar die kunnen jullie wel bij ons thuis bekijken. Het is verder een prachtige rit naar Andalsnes waar we bij de toeristeninformatie vragen wat er te doen is. Dat is een boottocht met een RIBboot in de fjord of een treinreis met een gewone passagierstrein naar Bjørli. Normaal gaat er een toeristische trein maar die rijdt dit jaar niet.

We besluiten om dan naar de Romsdalshorn te rijden. Deze berg is 1550 meter hoog en heeft een opmerkelijk uiterlijk. Hij is glad en hoog en smal en kaal. Daardoor is hij uitermate geliefd bij klimmers en parachutisten, die met een aparte parachute van een vast punt naar beneden springen. Soms gaat dat ook fout, want er staat een monument met de namen van de omgekomen springers en klimmers. Best indrukwekkend allemaal.

Inmiddels is het toch al drie uur geworden en we rijden op ons gemak de hele route weer terug, nu de haarspeldbochten naar boven. Ik kan jullie vertellen dat het best eng is als je over de rand van de weg naar beneden kijkt, het is erg hoog en steil. Je voelt je echt wel nietig bij zoveel natuurgeweld en natuurschoon. En niet te vergeten het mooie werk van de Noren om zo’n weg te maken. Dat heeft vast veel zweet en tranen, en mogelijk ook levens, gekost.

Eenmaal terug in Valldal doen we wat boodschappen en houden ons de rest van de dag lekker rustig. We eten een heerlijke pizza aan de overkant van het hotel. We doen samen met één pizza, tip van Karin want die hadden er allebei een en lieten de helft staan. Daarna gaan we terug naar het hotel en na een lekker bakkie op tijd naar bed. Morgen weer een reisdag die misschien niet zo heel veel kilometers heeft maar wel bijna de hele dag tijd kost. Maar dan zien we ook wat. Tot morgen.