Maandag 11 september Van Swakopmund naar Mondjila Safari Camp.

We zijn weer bijtijds opgestaan want we moeten vandaag bijna 500 km rijden. Het is mooi weer maar best koud, 12 graden. Dat komt natuurlijk omdat we pal aan de Atlantische Oceaan zitten en de stroming daarvan komt direct van de zuidelijke IJszee.

Na het ontbijt praten we nog wat met onze gastheer-en vrouw. Ongeveer 40-45 % van de bevolking is zonder werk en van de staat krijg je geen bijstand of zo zoals bij ons. En als je werkt hebt dan wordt er verwacht dat je ook je familie onderhoudt. Als je bij een boer werkt dan moet de boer zorgen voor een huis met elektriciteit, mogelijk ook gemeubileerd en worden ook de kosten voor de school van de kinderen betaald. Maar toch wil men blijkbaar graag in de grotere plaatsen wonen waar men dus eigenlijk heel vaak armoede lijdt.

Om kwart voor negen vertrekken we en al gauw zitten we op de grote weg. Nou ja, grote weg: het is een geasfalteerde tweebaansweg zonder vluchtstrook dus als je niet oplet zit je zo naast de weg. Gezien het aanbod van het verkeer is het eigenlijk best logisch, je rijdt namelijk heel vaak in je eentje op de weg. Er is veel vrachtverkeer en er zijn ook veel bussen. De parkeerplaatsen zijn ook duidelijk aangegeven met een boom en een bankje ernaast. Als het bankje links staat is het aan de linkerkant van de weg en bij rechts dus aan de rechterkant. Heel handig gedaan zo.

Heel veel variatie zien we vandaag niet, wel heel veel droogte. Soms gaan we over bruggen en staat de naam van de rivier goed aangegeven. Het blijkt telkens weer een zandbedding, al dan niet met stenen, te zijn. En soms ook best heel breed. We vragen ons dan ook af hoe het er hier uit ziet als er wel overal water door loopt.

We zien wel heel veel termietenheuvels. Een termietenheuvel is de woonplaats van een kolonie termieten. De termietenheuvel bestaat uit aarde en droog gras met speeksel als bindmiddel. In een termietenheuvel is het een doolhof van gangen en kamers. Meestal worden ze gebouwd rond een omgevallen boom of boomstronk en soms ook rondom een boom. Maar ook vaak staan ze alleen, ze kunnen in Namibië wel ongeveer 2 meter hoog worden.

Soms staan er grotere bomen langs de weg maar meestal zijn het struiken waarvan de meesten dood lijken, maar soms zijn het ook groene struiken. We hebben onderweg we geiten, schapen, koeien, en een kleine steenbok. En verrassend genoeg blijken er best veel boeren te zitten want regelmatig staat er aan de kant een bord met Farm en dan de naam erachter.

We rijden via de plaatsen Karibib, Omaruru en Kalkfeld over asfaltweg en dan een stuk van ruim 80 km zand/grindweg. Het laatste stuk is weer asfalt tot aan de afslag naar het Mondjila Safari Camp, ongeveer 30 km voor het Etoshapark. De laatste paar km is echt een grindpad met soms best grote stenen.
Het is een tentenkamp, niet van die glampingtenten maar heel basic en heel stevig met twee bedden en daarachter een “badkamer”. Alles wat we nodig hebben maar eigenlijk vinden we dit juist heel leuk. Het is echt een
Afrikaverblijf zo.

We worden vriendelijk ontvangen en krijgen de sleutel van de eerste tent naast de lodge maar voordat we daar naartoe gaan drinken we een heerlijk koud glas bier. Dat hebben we wel verdiend. We krijgen de wificode, die werkt waarschijnlijk alleen in de lodge, maar we hebben mazzel omdat we naast de lodge zitten. Het internet werkt in onze tent, alleen wat langzamer.
Achter onze tent zie ik ineens twee zwartkop impala’s staan en het lukt zowaar om er een paar mooie foto’s van te maken want ze blijven rustig staan.

Het diner, wat vanavond is inbegrepen, is om 19.30 uur en het is nu pas 16.00 uur. Tijd voldoende dus om te schrijven en foto’s en filmpjes alvast te plaatsen. Dan kunnen jullie ook weer meegenieten.
We gaan in ieder geval op tijd naar bed want morgenochtend willen we bij zonsopgang voor de ingang van het Etoshapark staan om zo lang mogelijk binnen te zijn. Hopelijk kunnen we dus vroeg ontbijten of een pakketje mee krijgen, we zien wel.