Maandag 18 september van Nunda Rover Lodge naar The Old House in Kasane (Botswane)

We staan om 7 uur op en pakken meteen de laatste spullen in. Dan zetten we alle bagage in de auto en rijden naar het hoofdgebouw waar we ontbijten. Na het ontbijt gaan we de rekening betalen van deze leuke twee dagen hier inclusief 4 x diner, 2 x gamedrive, 2 x boottocht en wijn, koffie en bier. De schade is slechts € 82,50 per persoon!! We bedanken de mensen voor alle goede zorgen en gaan op weg.

Het wordt wel weer een lange rit van ruim 420 km maar gelukkig helemaal over asfaltwegen. We gaan eerst tanken en kopen daar nog wat snoepjes en koekjes voor onderweg. Het grootste deel van de route rijden we langs kleine dorpjes en dat is best leuk om te zien. Ook moeten we regelmatig even wachten voor overstekende dieren. En we passeren twee struisvogels.

Op een gegeven moment komt er een vreemd geluid onder de auto vandaan. Ik denk dat het en lekke band is, maar die zijn gelukkig allemaal in orde. Omdat we verder niets zien rijden we langzaam verder maar het geluid is er nog steeds en wordt steeds erger. We willen langs de kant van de weg stoppen, toevallig bij een dorpje, en dan wijzen de mensen ons erop dat er iets loshangt onder de auto. Er staan toevallig ook twee politieagenten bij. Een van de dorpsbewoners kruipt onder de auto en ziet dat er een dekplaat loshangt. Tja, goede raad is meestal duur maar in dit geval zeker niet. Hij gaat weg en komt even later terug met en stukje elektriciteitsdraad waarmee hij de loshangende dekplaat provisorisch vastmaakt.

Bert gaat samen met de man op de foto en geeft hem 200 ND wat neerkomt op een tientje, voor hem waarschijnlijk veel geld maar hij heeft ons heel goed geholpen. Dan vraagt een van de agenten of wij een dame een stukje mee willen nemen naar het volgende dorp. Natuurlijk doen wij dat, tenslotte zijn wij goed geholpen en dan is het fijn om iets terug te doen. Ze stapt in en ongeveer 2 km verder stapt zij weer uit bij het volgende dorp.

Wij rijden rustig door naar Kalongo waar we bij het eerste tankstation meteen bijtanken en vragen dan of iemand ons kan elpen bij het probleem. Want we zijn toch bang dat zo’n elektriciteitsdraadje het niet lang houdt en er dus enkele kabelbinders nodig zijn. Er komt een wat oudere dame, die haar zoon erbij roept. Die kijkt onder de auto en gaat op zoek naar enkele kabelbinders, die hij er meteen onder plaatst. Zo moeten we toch wel weer in Windhoek kunnen komen. Als Bert vraagt wat hij ervoor krijgt, zegt hij niets dus Bert geeft ook hem 200 ND. We hebben tot nu toe eigenlijk maar aardige mensen ontmoet.

Inmiddels hebben we hiermee wel ongeveer een uur tijd verspeeld, wat op zich geen probleem is omdat ons verblijf voor de komende nacht gewoon geregeld is. Maar bijkomend probleem is, dat we vandaag de grens overgaan naar Botswana en die gaat op een bepaalde tijd dicht. Gelukkig is dat pas om 18.00 uur maar we zijn daar toch liever te vroeg dan te laat.

Uiteindelijk zijn we rond half vier bij de grens en we kunnen gewoon doorrijden tot aan de Botswaanse grenspost. Daar moeten we de auto parkeren en binnen onze paspoorten laten stempelen. Maar dan komt het probleem, we hebben geen stempels dat we Namibië verlaten hebben en moeten dus weer terug naar de Namibische grenspost. Dat is toch ongeveer 500 meter uit elkaar dus we rijden netjes terug. Daar aangekomen moeten we een formulier invullen, naam, adres, paspoortnummer enz, hetzelfde als we in het vliegtuig moesten om Namibië in te mogen. We geven het formulier terug en zonder dat er maar naar gekeken wordt, krijgen we en stempel in ons paspoort.

Dan rijden we weer terug richting de Botswaanse grenspost. Maar vlak daarvoor moet je met de auto door een soort waterbak heen rijden, dat is een soort ontsmettingsvloeistof in verband met het overbrengen van dierziektes. Als we uit de auto stappen moeten wij met onze schoenen op een natte dweil gaan staan, die doorweekt is met dezelfde vloeistof om dezelfde reden. In het kantoortje moeten we vertellen naar welke plaats we gaan in Botswana en hoeveel dagen we er zullen blijven. Dat wordt allemaal genoteerd en we krijgen weer stempels in ons paspoort erbij. Naast de eerste dame zit een tweede, die ons dezelfde vragen stelt en dat intypt. Dan komt er een uitdraai waarop staat dat we ongeveer 14 euro moeten betalen en dat kan alleen met Botswaanse Pula’s of met een pinpas/creditcard. Als we weer naar buiten gaan stappen we in de auto en mogen we verder rijden. Tenminste, dat denken wij maar nee hoor. Er staat en douanebeambte op de weg die ons vertelt dat we alle schoenen, die we bij ons hebben, ook even op de natte dweil moeten zetten.

Even nog voor degenen die zich afvragen wat er met de borderpermit voor de auto gebeurde: NIETS! Er is niet eens om gevraagd, laat staan naar gekeken.
Dan mogen we doorrijden totdat we 100 meter verder staande worden gehouden. Ik moet mee naar binnen en in een soort logboek mijn naam, woonplaats, telefoonnummer, paspoortnummer en plaats van bestemming invullen. Pure bureaucratie vinden we maar we kunnen niet anders. ’s Lands wijze ’s lands eer zullen we maar zeggen.

Dan kunnen we uiteindelijk rustig de laatste 60 km afleggen naar Kasane. We rijden wel meteen door een Nationaal Park dus bewoning is er helemaal niet langs de weg en dieren zien we ook nauwelijks totdat er ineens drie giraffen oversteken. Om kwart over 4 zijn we op de plaats van bestemming. Een wat gedateerd gebouw maar wel met alles wat we nodig hebben en het ziet er schoon en netjes uit. We zitten nu vlak bij de rivier de Chobe, waar we morgenmiddag een stukje op gaan varen.

Kasane is op zich best een redelijk grote plaats (9000 inwoners) maar voor onze begrippen blijft het een groot dorp met lage huisjes. Het nodigt ons in ieder geval niet uit om hier straks wat rond te wandelen maar misschien denken we daar morgen wel anders over. We blijven hier 3 nachten slapen.

In de kamer lukt het uiteindelijk om foto’s van twee dagen te plaatsen en het verhaal van gisteren. Om 19.00 uur gaan we lekker eten en daarna terug naar onze kamer. Dan blijkt het internet ons weer in de steek te laten en moet ik wachten tot morgen om weer een en ander te plaatsen.