Zaterdag 23 september, varen in de Okavangodelta

Na het ontbijt worden we om 7.30 uur opgehaald voor de vaartocht door de Okavangodelta. We nemen plaats in de gamedrive auto dus het zal wel veel zand/grindweg worden vandaag. We halen nog 5 andere mensen op, een Nederlands stel wat we al eerder gezien en gesproken hebben en drie Duitse mensen. Dan is het ongeveer 1,5 uur rijden naar de plaats waar de mokoro’s liggen.

Onderweg vertelt Tony, de gids, ons een en ander en af en toe heeft hij ook een vraag voor ons. In het natuurgebied zijn uiteraard geen toiletten dus hij vertelt dat we “bushi bushi” moeten roepen als we iets kwijt willen. Als je dan een grote boodschap hebt gedaan dan moet je het papier onder het zand verbergen. Het wordt opgenomen door de natuur maar dan ziet niemand het.

Ook vraagt Tony aan ons of wij het antwoord weten op de vraag waarom er zoveel dode bomen staan op bepaalde punten. Het antwoord is best onverwacht: deze bomen hebben bijna geen water nodig en sommige jaren staat het water dusdanig hoog dat ze teveel water krijgen en dan gaan ze dood.

De Okavangodelta wordt gevoed door enkele grote rivieren uit Angola en Zimbabwe. Hier vertakt al het water zich steeds meer riviertjes en kleinere meertjes en verdwijnt het vervolgens in de grond. Het gevolg is een heel groot gebied met heel veel riet waar je doorheen kunt varen met mokoro’s. Mokoro’s zijn platte boten die een beetje lijken op kano’s maar die door een stok voortbewogen worden zoals gondels in Venetië. Ze werden eerst van hout gemaakt maar nu zijn ze van kunststof en er zit helemaal niets in.

De mokorotochten worden uitgevoerd door de lokale bevolking, alleen de lunch wordt door onze gids verzorgd. Alles voor de lunch gaat in een mokoro en wij krijgen, na uitgebreide uitleg, ook een mokoro met gids toegewezen. Er worden kuipstoeltjes – zonder poten uiteraard – in de mokoro’s gezet zodat we toch redelijk relaxed kunnen zitten. Het is best wiebelig en even een beetje eng maar het went echt heel snel. En het is echt geweldig om in het water te zitten en er doorheen te varen, je voelt aan je benen de frisheid van het water.

Onderweg zien we waterlelies, wel anders dan bij ons maar toch. Het lijkt ook wel een beetje op de Biesbosch maar toch weer anders. Er zijn ook veel eilandjes en bij een daarvan gaan we aan wal voor een wandeltocht van ongeveer 1,5 uur. Het tempo ligt erg laag maar het is inmiddels wel bijna 40° en dat is best pittig. Gelukkig waait het ook behoorlijk en dat geeft een beetje verkoeling. De gids wijst ons op de voetstap van een olifant en op die van een nijlpaard. Er is zelfs een speciaal pad, waar de nijlpaarden steeds overheen lopen.

Op een gegeven moment zien we witte stukken tussen het zand, zou dat zout zijn? En ja, even proeven en inderdaad is het zout. Ook zien we in een boom een uitgedroogde huid hangen. Dat is de prooi van een luipaard want dat is het enige dier dat zijn prooi in een boom opeet, dan kunnen andere hongerige dieren er niet bij.

Na de wandeling varen we een klein stukje verder naar een ander eiland waar alles gered staat voor de lunch. Een gedekte tafel, stoeltjes en een soort buffet van rijst, saus, kip en salade. En we zitten lekker onder een grote boom in de schaduw dus dat is goed uit te houden. Er is ook een speciale “bushi bushi” neergezet achter een termietenheuvel. Dat is een soort krukje met bril maar zonder opvangbak. Het is wel makkelijker dan bukken. We worden dus best verwend.

Tijdens de lunch heeft Tony ook nog een vraag voor ons. Welke dieren horen bij de Big 5 en waarom worden ze zo genoemd? Het eerste deel hebben we snel opgenoemd namelijk: de leeuw, het luipaard, de buffel, de neushoorn en de olifant. Meer dan 100 jaar geleden kregen ze deze naam omdat het de meest moeilijk te doden dieren waren voor de jagers. En als je een van die trofeeën thuiskwam dan hoorde je bij de beste jagers ter wereld. Dat is nu helemaal niet meer van toepassing maar de naam is gebleven. En laten we ze inmiddels ook allemaal gezien hebben!!

Na de lunch helpen we met z’n allen om alles weer op te ruimen en in een mokoro te leggen en varen we op het gemak weer terug. Eenmaal terug wordt alles weer in de auto gezet en rijden we terug over de lange zandweg. Voor ons staat er iemand vast in het zand en Tony stapt uit om te helpen. Met zijn stuurmanskunst en de duwkracht van veel mensen lukt het om de auto uit het zand te krijgen.

Even verderop staat er een vrachtwagen in een waterpoel. Er is wel een brug maar daar is hij te zwaar voor. De vrachtwagen moet er dus uitgetrokken worden door een andere wagen, zo zie je nog eens wat. Even verderop stopt Tony weer en vraagt ons van welk dier het gedeelte van het skelet is wat naast het pad ligt. Hij vertelt dat het van een ezel is. En aan bepaalde dingen kun je ook zien welk dier het heeft gedood en dat is in dit geval wilde honden. Wilde honden achtervolgen hun prooi en dat kunnen ze heel lang volhouden. Als de prooi dan vermoeid raakt dan happen ze in het vlees, net zo lang totdat het dier erbij neervalt. Dat klinkt toch wel erg luguber.
Als de ezel door een hyena was gedood dan waren ook de botten opgegeten, want die eten hun prooi met huid en haar en botten op.

Om half vijf zijn we weer terug bij onze lodge, moe maar voldaan van zo’n bijzondere dag. We gaan naar ons chalet en spoelen al het zweet van de dag van ons af. ’s Avonds nog een lekker diner en dan op tijd naar bed. Morgen worden we om 6.00 uur opgehaald voor een gamedrive van een hele dag.