Woensdag 20 september naar de Victoriawatervallen in Zimbabwe

Om half zeven loopt de wekker en om 7.00 uur lopen we naar buiten voor het ontbijt. Daar staat een man, die vraagt of wij meegaan met de excursie naar de Victoriawatervallen. Ja, dat klopt maar we gaan eerst ontbijten. Nee, zegt hij, want we vertrekken nu. Er komt iemand bij van de B&B en ik laat de voucher zien. Daarop staat dat we om 8.00 uur opgehaald zullen worden. We kunnen dus rustig gaan ontbijten. Dat is toch wel prettig met zo’n drukke dag voor de boeg.

Om 8.00 uur worden we opgehaald met een 9-persoonsbusje. De chauffeur moet op en ander adres nog 2 mensen ophalen, ook een Nederlands stel, en dan gaan we richting de grens van Botswana met Zimbabwe. Bij de grens van Botswana moeten we de auto uit en het het kantoor binnenlopen maar er staat al een aardige rij mensen te wachten. Gelukkig gaat het redelijk vlot en staan we een kwartier later buiten met weer en stempel en een paraaf in ons paspoort.

Dan rijden we verder naar de Zimbabwaanse grens, 100 meter verder en daar staat een grote rij te wachten. Er komt een andere chauffeur/gids, die ons met een Zimbabwaanse auto naar de Victoriawatervallen zal brengen. De andere, Botswaanse chauffeur gaat weer terug en zal om 16.00 uur hier weer voor ons klaar staan.

Helaas gaat het hier allemaal veel trager dan bij de Botswaanse grens. We moeten allemaal een formuliertje invullen. Als we dan uiteindelijk, na ruim een uur, bij het loket komen dan geven we ons paspoort, het ingevulde formulier en $ 30,- af. Dan denk je, nu komt er een stempel maar nee hoor. De beambte schrijft een ontvangstbewijs (in drievoud met carbon in verschillende kleuren) voor het geld, wij krijgen het groene briefje, de andere twee gaan in het paspoort en het paspoort wordt onderop een stapeltje paspoorten gelegd. Dit stapeltje wordt doorgeschoven naar de volgende douanier. Die plakt een voorgedrukte stikker in het paspoort en schrijft daar onze gegevens, zoals vermeld in ons paspoort, op en zet er dan een stempel op. Niet te geloven, want op deze manier heb je de gegevens wel drie keer opgeschreven/gecontroleerd. En het gekke is nog, dat ik beide paspoorten heb afgegeven terwijl Bert niet eens in beeld is. Er kan dus gewoon een vreemde mee naar Zimbabwe. Al met al een heel gedoe wat heel veel tijd heeft gekost. Al die tijd staan we in de zon te wachten bij een temperatuur die langzaam oploopt naar de 30 graden.

Als alles gestempeld en ingevuld is, gaan we uiteindelijk verder richting de Victoriawatervallen over weer een saaie, rechte weg en de vegetatie verandert ook niet echt. De wilde dieren kunnen gewoon oversteken want er zijn, zeker op het deel waar wij gereden hebben, geen hekken.

De gids vertelt ons onderweg een en ander over Zimbabwe en hoe de dag zal verlopen. Hij zal ons deze dag begeleiden. We gaan eerst lopen langs de watervallen, daarna is er een lunch en daarna zijn er een aantal dingen die we kunnen doen. Zoals bijvoorbeeld een helikoptervlucht of abseilen. Wij willen graag een helikoptervlucht maken en de gids gaat dat helemaal voor ons regelen.

Na een uur zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming. De gids tekent in een boek met hoeveel mensen hij er is en we mogen naar binnen. Het hele traject langs de watervallen is ongeveer 1,3 km lang en er zijn diverse uitkijkpunten. De gids loopt de hele route zelf ook mee en vertelt desgewenst wat wij willen. Het is bijzonder indrukwekkend om de watervallen te zien. Het is nu het droge seizoen dus de waterstand is (bijna) op het laagst omdat er veel minder stuifdruppels zijn waardoor er veel zicht is, er valt dan ongeveer 1100 m³ per seconde naar beneden. Als er meer aanvoer is van water is dan valt er veel meer per minuut namelijk tot 1500 m³ per seconde. Daardoor is er heel veel mist waardoor de watervallen zelf minder goed te zien zijn. Nu zijn ze heel goed zichtbaar maar is het dus minder spectaculair.

Wat op mij het meeste indruk maakt is de breedte van de aanvoer van het water. De rivier vertakt zich op het vlakke plaeau in allerlei stromen, beekjes en riviertjes, een soort delta dus, die dan met elkaar ineens op veel plaatsen tegelijk in de kloof naar beneden storten. Datzelfde heb ik in 1974 ook al gezien bij de Niagarawatervallen in Canada/VS. Daar was een toren met een glazen lift aan de buitenzijde waardoor je die immense watermassa kon zien aankomen. Hier is geen toren met lift maar wij gaan later dus met en helikopter van boven kijken. Aan het eind van de watervallen is er een brug over de kloof die naar Zambia gaat. Je kunt dus ook van de Zambiaanse kant naar de watervallen kijken maar hebben wij geen tijd voor. Stel je voor dat je weer 1,5 uur bezig bent bij een grenspost.

Inmiddels is het al 12,45 uur en rijden we met het busje naar het “Lookout café” waar je op een heel groot overdekt terras kunt zitten met uitkijk op de kloof ende rivier met stroomversnellingen; helaas niet op de watervallen zelf. Daar is een tafel voor ons gereserveerd, toch wel kicken als je je naam op en bordje ziet staan. We bestellen een biertje en een tosti. Dat smaakt heerlijk, zeker als je bedenkt dat het inmiddels dik boven de 35° is en we het door het lopen behoorlijk warm hebben gekregen. Als we om de rekening vragen hoeven we alleen maar het drinken te betalen, de lunch is inbegrepen in ons arrangement evenals de gids.

Om 14.00 uur worden we door een ander busje opgehaald voor de helikoptervlucht, het andere stel blijft bij het Lookout cafe. Na ongeveer een kwartier rijden komen we bij het vertrekpunt van de helikopters. Daar moeten we op een weegschaal gaan staan, een formulier invullen (hoe kan het ook anders) en dan krijgen we een briefing wat we wel en niet mogen doen in de helikopter. Uiteraard niets buiten het raam houden, de deur niet openen, je gordel de hele tijd vast laten en de hele tijd een koptelefoon met microfoon op waardoor je met elkaar kunt praten. Ook wordt er uitgelegd hoe je naar een helikopter moet lopen, voor je eigen veiligheid en voor het personeel.

Even later komt de helikopter aan gevlogen en als de passagiers zijn uitgestapt mogen wij aan boord. Bert heeft het geluk dat hij voorin mag zitten, ik zit achterin naast het geopende raampje. We proberen allebei om zoveel mogelijk foto’s en filmpjes te maken en zien later wel wat ervan gelukt is. We hopen dat we jullie een goed beeld van kunnen geven. Wij hebben er in ieder geval van genoten, machtig om het van bovenaf te zien. De vlucht duurt ongeveer een half uur en als we weer in de buurt zijn van de landingsplaats wijst de piloot ons op diverse wilde dieren zoals olifanten, giraffen en buffels. Zoiets is zeker voor herhaling vatbaar.

Na de vlucht worden we teruggebracht naar het andere busje en dan halen we het andere stel weer op en gaan we terug naar Kasane. Het is inmiddels wel een uur later geworden dan de planning was waardoor de chauffeur van Botswana een uur bij de grens op ons heeft moeten wachten.

Gelukkig loopt het nu bij de grens heel soepel, bij beide grensposten krijgen we er weer een stempel bij in ons paspoort. En bij de grens naar Botswana moeten onze schoenen en de wielen van de auto’s weer gedesinfecteerd worden in verband met gele koorts.

Uiteindelijk zijn we rond half 6 weer in onze B&B waar we op het terras lekker genieten van iets kouds en daarna alvast even globaal kijken naar de foto’s en filmpjes. Daar zitten echt hele mooie plaatjes bij en ik hoop dat ik daar zo nog een en ander van kan plaatsen want het internet heeft er vanavond weinig zin in. We eten meteen wat en zijn om 19.00 uur in onze kamer waar we ons lekker afdouchen, al dat zweet er weer af. Maar we klagen niet, het is altijd beter dan regen.