Zondag 17 september gamedrive en avondvaartocht

Om kwart voor zes loopt de wekker af, we gaan vanmorgen mee met een gamedrive vanaf de lodge. Tegen half zeven stappen we in samen met een Duits paar. We hebben onze jasjes aan want het is best nog fris en we krijgen van de gids Pius een plaid voor onze benen. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar het wildpark, we zitten in zo’n open safari jeep en hij rijdt stevig door dus we zijn heel blij met de plaids.

Aangekomen bij het wildpark vertelt hij ons dat we allemaal goed moeten kijken en als we wat zien dat we dan gewoon “stop Pius” kunnen roepen. Het grappige is, dat hij meestal eerder iets ziet dan wij en hij geeft ons dan ruim tijd om te kijken en om foto’s te maken. Nu vonden we zelf rijden in Etosha niet erg maar dit is toch wel heel prettig, rondkijken zonder op te hoeven letten.

Het wildpark is heel anders dan Etosha, veel groen, grote bomen en zelfs een soort moerasgebied bij de rivier Kavango. We zien vandaag buffels, olifanten, impala’s, koedoes, wrattenzwijnen, eekhoorntjes, apen, impala’s, roofvogels, gieren, een krokodil, oryxen, maraboe’s en zelfs een mannetjesleeuw. Je blijft je verbazen dat je het allemaal zo van dichtbij kunt zien, soms maar van hooguit twee meter afstand.

Halverwege de ochtend gaan we ontbijten bij een grote boom. We mogen gewoon de auto uit en krijgen koffie/thee en een ontbijtpakket, keurig verzorgd door de lodge. We komen echt niets tekort. En best bijzonder dat we dat midden in een wildpark zomaar kunnen opeten.

Pius ziet steeds de voetsporen van een leeuw maar kan hem niet vinden. Maar hij heeft telefonisch contact met collega gidsen en zij houden elkaar op de hoogte waar ze wat zien. En zo krijgen we een mooie mannetjesleeuw te zien. Hij ligt op z’n dooie gemak naar iedereen te kijken en dan lijkt het eigenlijk helemaal niet gevaarlijk. Even later staat hij op, doet en plas en gaat weer liggen. En dat ongeveer 1,5 meter voor onze neus. Daar word je wel even stil van. Ondanks verder zoeken blijft de vrouwtjesleeuw met 3 welpen onzichtbaar voor ons maar deze dag kan echt niet meer stuk.

Om kwart voor 12 zijn we weer terug op de lodge en we lopen naar onze bungalow toe. We zetten een kopje koffie en zoeken de papieren bij elkaar die we morgen nodig hebben als we de grens overgaan naar Botswana. Paspoort en een “borderpermit” voor de huurauto. Deze permit kunnen we nergens vinden en dat terwijl we zeker weten dat we die ontvangen hebben en in het mapje gedaan hebben met alle andere papieren. We zoeken alles wel drie keer na, keren de koffers en rugzakken bijna binnenstebuiten maar de permit blijft zoek. Waarschijnlijk is die per ongeluk bij het uithalen van andere papieren uit het mapje gevallen.

Gelukkig heb ik telefoonnummers gekregen van het Afrikaanse reisbureau en ik probeer hen op te bellen. Helaas lukt dat niet met onze eigen telefoons dus we gaan naar de receptie toe. Daar vertellen we ons verhaal en Jinx, een van de eigenaren, geeft me zijn telefoon zodat ik het reisbureau kan bellen. Die verwijzen me meteen door naar het autoverhuurbedrijf en dus bellen we daar naartoe. We zeggen dat we de borderpermit zijn kwijtgeraakt, zij beloven hem meteen op te sturen naar het emailadres van onze lodge. Binnen een half uur komt Jinx met de uitgeprinte versie van de permit naar ons toe, wat zijn we hier blij mee. Hij stuurt de permit ook nog even via Whatsapp naar mij, je weet maar nooit tenslotte.

We blijven in het hoofdgebouw zitten om de website verder bij te werken en hopelijk nu wat foto’s te kunnen plaatsen. Het verhaal schrijven en plaatsen lukt nog wel maar foto’s: ho maar.

Om half vijf gaan we aan boord voor een zonsondergang vaartocht op de Kavango. We varen eerst een stuk stroomafwaarts en de gids wijst ons erop dat de vrouwen hier de was komen doen, de was uithangen op de groene struiken en weer naar huis gaan als het droog is. Er spelen ook veel kinderen, die naar onze cruiseboot proberen te komen. Het water is hier maar 2.10 m op z’n diepst dus ze kunnen het bijna lopend af. In het regenseizoen kan het hier wel 4.20 m worden, dan lopen de oevers dus over.

Even verderop zien we een soort zandmuur met allemaal gaten, waar vogels in en uit vliegen, het zijn bijeneters. Ze zijn heel mooi van kleur en laten zich graag zien. En dan zien we ineens de koppen van nijlpaarden in het water. Soms komt er eentje een stuk boven het water uit maar poten hebben we niet gezien. Omdat er telkens maar een paar hun koppen boven het water uitsteken is het moeilijk in te schatten hoeveel het er nu eigenlijk zijn maar zeker wel meer dan 15. Echt een fascinerend gezicht vooral als er een of meer wat hoger uit het water komen.

We zien ook nog buffels. Buffels vormen een hechte gemeenschap. Als een buffel te oud wordt dan wordt hij/zij min of meer uit de groep gezet en moet hij/zij maar alleen sterven. Het is hard maar zo is het dierenleven.

We draaien om en gaan dan stroomopwaarts richting de “Popa Falls”. We vragen ons echt af wat dan wel moet voorstellen aangezien het land hier zo goed als vlak is. Maar als we dichterbij komen dan zien we inderdaad mooie watervallen in de rivier. Er liggen heel veel grote stenen in de Kavango, die ervoor zorgen dat het als een, oké kleine, brede waterval naar beneden gaat. Het is dan niet zo spectaculair als waterval, maar zeker wel heel mooi.

Bij een zandbank tussen de watervalletjes legt de gids de boot aan en we stappen allemaal af. Hij neemt een koelbox mee van boord en we lopen allemaal verder in de richting van een punt vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de watervalletjes en de ondergaande zon. Daar staat een soort marktkraampje met de naam van onze lodge en daar legt hij een kleedje overheen, zet wat drinken erop en ook een schaal met wat lekkere hapjes, zoals stukjes vlees en wat zoutjes. Erg leuk gedaan zo want dit hadden we echt niet verwacht. Er blijken meer lodges van deze zandbank gebruik te maken dus het wordt een gezellige boel.

Na een half uurtje en vele foto’s gaan we weer terug naar de boot en terug naar de lodge. Inmiddels hebben we ook kunnen genieten van de ondergaande zon en begint het best wel te schemeren. Het is dus zaak om voor donker terug te zijn want er liggen erg veel stenen in de rivier, zowel boven-als onderwater en daar wil je toch niet op terecht komen.

Als we tegen 7 uur aanleggen kunnen we meteen plaatsnemen voor ons diner, ditmaal met een fles wijn erbij. Het is weer een heerlijk driegangenmenu en na afloop komt de chef alle tafeltjes langs om te vragen of het eten goed was. Nou, wij vinden zeker van yes.